Zarządzanie barwą w programie Adobe Photoshop

Photoshop był pierwszym programem użytkowym, który umożliwił zarządzanie barwą i pozostaje podstawowym programem użytkowym do pracy z profilami. Photoshop wykorzystuje pełną funkcjonalność procesu pracy ICC, włączając w to konwersje barw, symulacje wydruku na ekranie (soft proofing), wykonanie odbitki próbnej (press proof) oraz osadzanie profili w obrazie. Photoshop może być używany do pracy w trybie RGB, jednocześnie dając pełen podgląd rezultatów CMYK.

Operacje zarządzania barwą w Photoshopie można zamknąć w trzech podstawowych zasadach.

  • Zasada 1: Każdy obraz musi mieć profil
  • Zasada 2: Wszystkie operacje konwersji w Photoshopie wymagają dwóch profili – źródłowego i docelowego
  • Zasada 3: W Photoshopie możliwe jest dokonanie konwersji barw w trybie symulacji lub rzeczywistym.

Podstawową zasadą w Photoshopie ( i w ogóle  w procesie zarządzania barwą) jest wymóg, by każdy obraz miał profil. Profil łączy urządzenie z centralną przestrzenią połączeń profili i pozwala nam wprowadzić obraz do systemu zarządzania barwą. Kiedy Photoshop otwiera obraz, sprawdza , czy obraz ma osadzony profil. Jeśli obraz nie ma takiego profilu, program pomaga go znaleźć. Każdy obraz musi mieć profil i wymóg ten obejmuje także obrazy przetworzone. Po przetworzeniu obrazu, np. z RGB do CMYK, profil zostaje osadzony w obrazie.

Druga zasada w Photoshopie ( i zarządzaniu barwą) mówi, że każda konwersja barw potrzebuje dwóch profili. Obraz zawsze jest przetwarzany z jednej przestrzeni barw do innej. Musimy posiadać profil źródłowy (który mówi skąd obraz pochodzi) i profil docelowy (który mówi dokąd zmierza). Terminy te mają charakter opisowy w stosunku do sposobu w jaki profil jest używany, a nie fizycznym opisem typu profilu. To znaczy, że na przykład profil monitora w jednym zastosowaniu mógłby być profilem źródłowym, a w innym docelowym. W oknach dialogowych konwersji barwnych Photoshopa zawsze jesteśmy pytani o dwa profile: źródłowy i docelowy

 

Trzecia zasada mówi, że powinniśmy unikać konwersji barw. W Photoshopie i w całym systemie zarządzania barwą położony jest nacisk na unikanie i opóźnianie zbędnych konwersji barw, aż do zaawansowanych etapów procesu produkcji. Każda konwersja, np. z RGB do CMYK, wiąże się z ryzykiem nieodwracalnej utraty pewnych barw w obrazie i zawsze pociąga za sobą niewielką utratę jakości. Photoshop może oczywiście przetworzyć obraz z RGB do CMYK, co zmienia wartości piksela w obrazie. Ale dysponuje lepszą metodą pracy. Program może symulować efekt profilu źródłowego i docelowego zastosowanych w obrazie i w ten sposób dać możliwość przewidzenia rezultatu bez konieczności zmiany wartości pikseli w obrazie podstawowym.

Zanim zaczniemy używać Photoshopa powinniśmy zrozumieć pojęcie przestrzeni roboczej. Jest to pojęcie charakterystyczne dla Photoshopa i innych programów użytkowych Adobe. Photoshop dostarcza kilku przestrzeni roboczych, takich jak sRGB, WideGamut, RGB, ColorMatch RGB itd.

Przestrzeń robocza i jej profil mogą być rozumiane jako po prostu jeszcze jedno urządzenie w łańcuchu. Przestrzeń robocza jest połączona do przestrzeni połączeń jak każde inne urządzenie. Profil przestrzeni roboczej jest profilem ICC i może być profilem standardowym jak sRGB lub profilem urządzenia jak np. profil skanera. Profil przestrzeni roboczej jest używany w kilku operacjach Photoshopa. Na przykład nowo tworzone obrazy automatycznie przyjmują profil ustawiony jako przestrzeń robocza. Inne użycie przestrzeni roboczej pojawia się wtedy, kiedy obrazy w ogóle nie mają osadzonego profilu.

Stosowanie przestrzeni roboczej ma także pewne wady. Może niepotrzebnie wymagać dokonania pewnej liczby konwersji barw, więc jeśli przestrzeń robocza ma mały zakres dostępnych barw, możemy stracić niektóre z nich już na bardzo wczesnym etapie przygotowania. Dobrze jest wtedy pozostawić obraz w jego przestrzeni źródłowej i dokonać konwersji do jednej z większych przestrzeni roboczych, tylko wtedy , gdy istnieje ku temu ważny powód.

Kiedy otwieramy obraz bez osadzonego profilu mamy do wyboru 3 możliwości:

  • Pozostaw bez zmian – otwieramy plik bez żadnego profilu, co oznacza, że zdecydowaliśmy się nie stosować procesu zarządzania barwą. Używamy tej opcji, jeśli jesteśmy zainteresowani wartościami obrazu – na przykład we wzorcu testowym.
  • Przypisz przestrzeń roboczą RGB – używamy ten jeśli chcemy pracować z plikiem mającym przypisany profil kolorystyczny, ale jeszcze nie zdecydowaliśmy jaki profil użyjemy po zakończeniu pracy nad plikiem.
  • Przydziel profil z listy dostępnych profili dostępnych w folderze. Używając tej opcji możemy przypisać dowolny profil jaki mamy dostępny w folderze z profilami. Może to być profil szerokogamutowy jak np. Wide Gamut RGB, profil Adobe RGB, sRGB czy nawet możemy zastosować profil zainstalowanej drukarki.

Ten ostatni przypadek oferuje jeszcze dodatkowe opcje – po czym skonwertuj dokument na roboczy RGB. Photoshop oferuje tym sposobem przypisanie profilu wejściowego do naszego obrazu i konwersje obrazu do przestrzeni połączeń (przez profil wejściowy), a stamtąd do przestrzeni roboczej (poprzez profil przestrzeni roboczej). Tak oto dane obrazowe znajdą się w przestrzeni roboczej, a profil przypisany do obrazu to teraz profil przestrzeni roboczej.

Gdy otwieramy plik, który ma już profil, ale jest on inny od profilu przestrzeni roboczej pojawia nam się inne okno:

  • Użyj osadzonego profilu – opcja ta pozwala zachować osadzony profil, który staje się profilem źródła przypisanym temu obrazowi. Profil ten może więc pozostać w obrazie przez cały proces pracy w Adobe Photoshop.
  • Konwersja kolorów dokumentu na przestrzeń roboczą – osadzony profil używany jest jako profil wejściowy, a profil przestrzeni roboczej funkcjonuje jako profil docelowy. Obraz po wybraniu tej opcji znajduje się w przestrzeni roboczej.
  • Usuń osadzony profil – instrukcja ta odrzuca osadzony w pliku profil i pokazuje obraz tak jakby nie miał przypisanego profilu.

 

Kiedy otworzymy obraz i posiada on przypisany profil, będzie on mu towarzyszył podczas operacji zapisywania, softproofingu i druku. Zostanie zmieniony tylko pod warunkiem, że użytkownik przypisze mu inny profil lub dokona konwersji obrazu do innej przestrzeni barwnej. Profil przypisany do obrazu jest pokazany w dolnej lewej części wyświetlanego okna. Ta część domyślnie pokazuje wielkość pliku, ale może zostać zmieniona tak aby pokazywała przydzielony profil.

Jeśli obraz ma profil wejściowy różny od profilu przestrzeni roboczej, Photoshop daje nam informacje o tym umieszczając gwiazdkę (*) obok nazwy pliku.

Gdy już otworzyliśmy plik z przypisanym profilem i zmieniliśmy zdanie co do jego profilu, wtedy możemy użyć polecenia Przypisz profil. Podobną funkcje ma też inne polecenie, a mianowicie Konwertuj do profilu. Między tymi dwoma poleceniami, które wydaje się że robią to samo, istnieje jednak znacząca różnica. Polecenie Przypisz Profil, pozwala powtórnie przypisać profil do obrazu, co zmieni jego wygląd, ale nie zmieni wartości RGB czy CMYK pikseli.

Natomiast funkcja Konwertuj do Profilu dokonuje prawdziwej konwersji i zmienia wartości piksela w obrazie z przestrzeni barw źródłowej na przestrzeń barw docelową. Możemy przekształcić obraz do dowolnej przestrzeni barw, możemy określić metodę interpretacji i wybrać czy ma kompensować punkt czerni.

Oba sposoby dają identyczne rezultaty, lecz metoda Konwertuj do profilu daje lepszą kontrolę nad procesem, więc jest preferowana. Należy jednak zwrócić uwagę, że zastosowanie polecenia Konwertuj do profilu wiąże się z dokonaniem rzeczywistych konwersji i wprowadzeniem nieodwracalnych zmian w obrazie, co oznacza, że zmienia wartości pikseli w obrazie. Funkcja ta powinna być wykorzystywana, jeśli jesteśmy w pełni świadomi jej konsekwencji.

Jeśli jednak nie jesteśmy pewni  czy chcemy dokonać konwersji to warto skorzystać z funkcji Proof Setup (pol. Dostosuj warunek próbny). Daje nam to możliwość dokonania symulacji jak będzie wyglądał wydrukowany obraz, czyli de facto wykonamy symulacje konwersji obrazu z przestrzeni RGB do CMYK. Proof Setup może dać całkiem precyzyjną reprezentacje rezultatów wydruku. Co więcej, jeśli widzimy, że coś się nam nie podoba, możemy edytować obraz. Prawidłowo skonfigurowany soft proofing może dać znaczne oszczędności czasu i materiałów. Dzięki wybraniu odpowiednich profili wejściowych, możemy zobaczyć jak będzie wyglądał obraz w różnych procesach drukarskich, takich jak wydruk na papierze powlekanym, lub niepowlekanym, lub porównać różnice w druku na papierze błyszczącym lub na dwóch różnych drukarkach.

Ostatnim etapem, kiedy możemy zastosować zarządzanie barwą jest etap druku obrazów. W tym oknie mamy możliwość zdecydowania, czy urządzenie ma zarządzać kolorem, czy Photoshop. Preferowanym wyborem jest Photoshop, ze względu na lepszą kontrole nad procesem.

Po wybraniu zarządzania kolorem przez program, możemy wybrać właściwy dla zainstalowanego papieru profil oraz zadecydować, czy chcemy wydrukować obraz na dedykowanej drukarce, czy sprawdzić wydruk, czyli de facto zasymulować kolory innej drukarki, czy maszyny drukarskiej na naszej drukarce.

Ostatnimi parametrami związanymi z kontrolą barwy jest decyzja o metodzie konwersji kolorów i wybranie czy chcemy wykonać kompensacje punktu czerni czy nie.

Jak widać, Photoshop jest bodajże jednym z najlepszych programów pozwalającym na wdrożenie systemu zarządzania barwą. Dzięki swoim ogromnym możliwościom, przypisaniu profili w momencie otwierania obrazu, zmiany tego profilu, konwersji, czy wreszcie symulacji, zdecydowanie ułatwia przejście przez cały etap obsługi obrazu, od stworzenia aż do wydruku.

do góry
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl